Ik ben de brug

In de rimpelingen van de taal vind ik mezelf, een tolk, die de onzichtbare draden van communicatie weeft tussen harten en gedachten. Mijn dagen zijn gevuld met het dansen van woorden, het springen van klanken van de ene tong naar de andere, maar onder dit alles ligt een diepere verbinding, een fluistering van iets meer.

Ik sta in de kamer, maar ik ben ook ergens anders; ik luister niet alleen naar de woorden die worden gesproken, maar ook naar de echo's van wat ongezegd blijft. Het is alsof ik een geheime melodie hoor, een symfonie van ware emoties, verborgen onder de façade van gesproken zinnen.

"Zie ik meer dan ik zou moeten?" vraag ik mezelf. Ik voel de trillingen van vreugde, de schaduwen van verdriet, de sluier van bedrog. Soms lijkt het alsof ik door de muren van de ziel kan kijken, de ware kleuren van een persoon kan zien, helder als de dag. Maar wat doe ik met deze gave die niet uitgesproken is, met deze kennis die niet gevraagd is?

Als een acteur op een podium, speel ik mijn rol, zorgvuldig balancerend op het strakke koord van professionaliteit. Maar binnenin, in de stilte van mijn hart, worstel ik met de last van onzichtbare inzichten. "Ik ben hier om te vertalen, niet om te oordelen," herinner ik mezelf, een mantra die me grondt.

En toch, in die momenten van stilte, wanneer de woorden ophouden te stromen en de ogen spreken wat de lippen niet kunnen, vind ik een onverwachte schoonheid. Het is in die stille ruimte tussen de woorden dat ik de menselijkheid in al zijn pracht zie, ongefilterd en puur.

Met een glimlach van herkenning en een hart vol onuitgesproken verhalen, ga ik verder op mijn pad. Ik ben de tolk, de hoeder van geheimen, de danser tussen de regels. En in deze dans van schaduw en licht vind ik mijn waarheid, zachtjes fluisterend in de wind: "Ik ben de brug, niet de bestemming."

 © Svitlana Smischuk